اگر می‌دانستم که مهاجرت از کشورم به امید داشتن یک زندگی بهتر، به زندگی در انبوهی از کثافت، همسایگی با مردان خلاف‌کار و چشم‌چران، نداشتن حداقل امکانات بهداشتی و رفاهی و مشکلاتی از این قبیل می‌انجامد، هرگز کشورم را ترک نمی‌کردم. ما انسان‌های فراموش‌شده‌ای هستیم که به امید روانه‌شدن به اروپا در ویرانه و ماتم‌کده‌ای به‌نام “لیسبوس” زندگی می‌کنیم. در این جا پناهجو و مهاجر به‌معنی جنایتکار، تفاله و اضافی است. قانون جنگل حاکم است و هر که زور داشت، دیگران باید از او تبعیت کند. این گفته‌های عبدالناصر نوری، پناهجوی افغان، است که با همسر و ۳ فرزندش در اردوگاه پناهجویان در جزیره لیسبوس یونان زندگی می‌کند.
عبدالناصر نوری ۳۷ ساله یک‌سال است که دراین جزیره زندگی می‌کند. او می‌گوید: «راهی بسیار طولانی و پرخطر از افغانستان تا یونان برای رسیدن به یک زندگی بهتر و امن‌تر برای خود و خانواده‌ام پیموده‌ام. مشکلات زیادی را در ایران متحمل شدم، یک‌بار قاچاق‌بر پولم را دزدید و یک‌بار دیگر پلیس ایران تمام داروندارم را در کردستان ایران ازم گرفت. با هزار بدبختی خودم را به ترکیه رساندم. دیگر پولی در بساط نداشتم. یک‌بار دیگر ناگزیر شدم تا با هزار زحمت از اقوام و آشنایان در افغانستان پول قرض کنم و خودم را به یونان برسانم، اما وقتی به یونان رسیدم تازه فهمیدم که بدبختی یعنی چه؟»
از او می‌پرسم که حالا در چه وضعیتی زندگی می‌کند؟ می‌گوید : «سازمان بین‌المللی مهاجرت به برخی از پناهجویان خیمه (چادر) داده است. بعضی دیگر هم در خیمه‌های خودساخته زندگی می‌کنند. این‌جا از بهداشت خبری نیست. در جایی که ما زندگی می‌کنیم هزاران پناهجو زندگی می‌کنند، توالت‌های محدودی وجود دارد که ازبس کثیف هستند کسی جرات نمی‌کند از آن استفاده کند. حمام نیز به تعدادی بسیار کمی موجود است که باید با دعوا و زد و خورد نصیب کسی شود.»
آیا کمک‌هایی از سوی سازمان بین‌المللی مهاجرت و یا دولت یونان در اختیار مهاجران قرار می‌گیرد؟ می‌گوید که کمک‌های سازمان بین‌المللی مهاجرت در حد بخور و نمیر است: «ما مانند اسیران در یک محوطه زندگی می‌کنیم. قبلا اجازه داشتیم از اردوگاه بیرون برویم، اما حالا این اجازه نیز از ما سلب شده است. در اردوگاه یک مرکز بهداشتی وجود دارد که بیماریی‌های مثل سرماخوردگی را مداوا می‌کند، آن‌هم آن‌قدر ازدحام است که هرکسی نمی‌تواند به سادگی به آن دسترسی داشته باشد. درضمن برخورد اهالی منطقه هم با ما اصلا خوب نیست.»
آقای ناصری می‌افزاید: «برخی از پناهجویان اغلب اوقات از مواد مخدر و مشروبات الکلی استفاده می‌کنند و بعدا جنگ و دعوا راه می‌اندازند. اکثر جمعیت این اردوگاه افغان، ایرانی و سوری هستند و بیشتر اوقات دعواها و درگیری‌های دسته‌جمعی میان آن‌ها رخ می‌دهد. نمی‌دانم تا چه وقت می‌توانم این وضعیت را تحمل کنم. چندی قبل کارکنان بهداشت به اردوگاه آمده بودند و درباره خطرات کرونا معلومات می‌دادند، ماسک توزیع کردند و درباره رعایت فاصله‌های اجتماعی تاکید می‌کردند. آیا در چنین جایی می‌شود فاصله اجتماعی را رعایت کرد و از آلوده‌شدن دیگران جلوگیری نمود؟»
آقای ناصری به افغان‌های که قصد دارند ازطریق یونان به اروپا بیایند توصیه می‌کند که فریب قاچاق‌بران را نخورند. قاچراق‌بران آب را نشان می‌دهند ولی پناهجویان را به سراب می‌رسانند.
متن: نورالله رحمانی
Photo: Joern Neumann/epd
