نمی‌دانم چرا هیچ هیجان خاصی و یا خوشی که قبلا در آخرین روزهای ماه مبارک رمضان داشتم، امسال ندارم. بچه‌ها هم شور و غوغای همیشگی قبل از عید را ندارند. راستی هم که عید دور از وطن عید نیست. این گفته‌های حمید رضایی (اسم مستعار) است که حدود چهارماه پیش پس از ورود طالبان، افغانستان را ترک نمود. حمید رضایی ترجمان نیروهای ناتو در شهر مزارشریف بود و سه ماه پس از سلطه طالبان بر افغانستان توانست با همسر و سه فرزند اش به آلمان بیاید.
او که در دهه پنجم عمرش است می‌گوید: “از بابت اولادهایم خوشحالم که از افغانستان بیرون شدم، چون با حکومت متحجرانه و عقبگرای طالبان هیچ گونه آینده‌ای برای آنها در افغانستان زیر سلطه طالبان وجود نداشت، بخصوص که فرزندانم همه دختر هستند و شما می‌دانید که داشتن فرزند دختر در رژیم طالبان یعنی چه؟ اما خودم و همسرم افسرده ایم، نمی‌دانیم که این افسردگی تا چه مدتی دوام خواهد کرد، ولی امیدوارم که بتوانم دوباره به زندگی عادی برگردم. بلی، شما در باره عید از ام پرسیدی؟ این نخستین عیدی است که بدور والدین، براداران و خویشاوندانم سپری می‌کنم. راستش را بخواهید احساسی که در مزار شریف داشتم، اینجا ندارم، همه چیز اینجا با وطن ما متفاوت است. از خداوند بزرگ می‌خواهم که وطن ما یک روزی بدور از طالب، داعش و دیگر تروریست‌ها باشد.”
عنایت‌‌الله لطیفی در سال ۲۰۱۵ به آلمان آمده و عیدهای زیادی را در اینجا گذرانده است. از او می‌پرسم که عید را چگونه تجلیل می‌کند؟ او می‌گوید که: “اگر شانس داشته باشی و روزهای عید به شنبه و یکشنبه برابر شود، حد اقل می‌توانی روز اول عید را در کنار خانواده باشی، چون من در یک شرکت بیرون از برلین کار می‌کنم و صبح زود باید بروم و قبلا هم گفتم اگر عید در روز های آخر هفته نباشد حتی نماز عید را هم خوانده نمی‌توانم. عید در افغانستان با اینجا تفاوت‌های کلی و اساسی دارد و اصلا نمی‌شود با هم مقایسه کرد. اگر بتوانی به دوستان و یا آشناها زنگ بزنی و یا مسیج بدهی، هنر کرده یی. چون همه کس مصروف است. امیدوارم که با توجه به جمعیت قابل ملاحظه مسلمانان، آلمان حد اقل دو روز ( عید فطر و عید قربان) را برای اقلیت مسلمان به رسمیت بشناسد و برای مسلمانان این روزها تعطیل باشد ، در آن صورت می‌توان با خاطر جمع در نماز عید شرکت نمود و عید را همانگونه که لازمه اش است با خوشی تجلیل کرد.
نورالله رحمانی
Photo:
