مهاجرانی که به آلمان آمده‌اند نیز در شرایط بسیار بدی زندگی می‌کنند. تحقیقات یک دانشگاه در کیل نشان می‌دهد که حتی در کشور آلمان، پناهندگان اغلب در معرض شرایط فاجعه‌بار و مشکلات عمده و گاهی ساختاری هستند. بحران کرونا نیز مشکلات آنها را شدیدتر کرده است.
نژادپرستی، فقدان حریم خصوصی، خشونت، سر و صدا و کمبود مراقبت‌های پزشکی از جمله تجربه‌هایی هستند که پناهندگان هر روز با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. نیکولای هوک دانشمند سیاسی اهل کیل در مجموع ۱۶ گفتگو با پناهندگان برمن، هسن، تورینگن، بایرن، براندنبورگ و هامبورگ بین اکتوبر ۲۰۲۰ تا فوریه ۲۰۲۱ انجام داده و اکنون نتیجه تحقیقات خود را از طریق Pro Asyl منتشر کرده است.
کمپ‌ها مانند “زندان” هستند
بسیاری از اشتراک کنندگان این تحقیقات، زندگی در کمپ‌ها را به “زندان” تشبیه کرده‌اند. یکی از اشتراک کنندگان می‌گوید: “ما باید پنج نفره در یک اتاق می‌بودیم. خانواده من سه نفر بودند و دو نفر غریبه دیگر نیز باید با ما در یک اتاق زندگی می‌کردند. این یعنی، رفت و آمد، خواب همه چیز در همه وقت فقط در یک اتاق اتفاق می‌افتاد.” گفته می‌شود که در مواقعی تا ۱۶ نفر نیز در یک اتاق کنار هم بودند.
به علاوه کمبود جا، سر و صدا بخش دیگری از مشکلات مهاجران بود. یک مرد دیگر شرایط را چنین توصیف کرد “به دلیل سر و صدا نزدیک بود دیوانه شوم. همه اتفاقات همسایه شنیده می‌شد. بچه‌ها فریاد می‌زدند، خانواده‌ها با صدای بلند با تلفن حرف می‌زدند و یا موسیقی گوش می‌کردند. بسیار ترسناک است و به همین دلیل بسیاری‌ها دچار مشکلات ذهنی می‌شوند.” مشکل دیگر در این اماکن جرم و جنایت مخصوصا در شب‌ها است. “بسیاری‌ها مشروب می‌نوشند و یا مواد مخدر مصرف می‌کنند. دعوا و درگیری‌ها نیز عموما شب‌ها شروع می‌شوند.”
آزار و اذیت زنان موقع دوش گرفتن
مصاحبه‌کنندگان همچنین از درگیری با کارکنان امنیتی، مقامات و پلیس خبر می‌دهند. آزاد و اذیت جنسی در سوهل نیز رخ داده است:« ما مدام در حال شنیدن حوادثی مانند این هستیم که ماموران امنیتی اردوگاه‌ها هنگام دوش‌گرفتن زنان جوان، آنها را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهند. بسیاری از اتاقک‌های دوش در نداشتند و فقط یک پرده پلاستیکی به آنها وصل بود. ماموران امنیتی، زنان را موقع دوش گرفتن دید می‌زدند.» زنان از ترس آسیب نرسیدن به آنها این موضوعات را گزارش نمی‌دادند.
یکی از ساکنین کمپ بارگ کوپل اشتیگ در هامبورگ نیز در این تحقیقات اشتراک کرد. به گفته او، ماموران امنیتی فرصت اینکه ساکنین، خودشان لباس‌هایشان را بشویند را از آنها گرفته‌اند. “اینجا همه لباس‌ها را با هم به داخل ماشین کالاشویی می‌اندازند و سپس با بالاترین دما می‌شویند. تمام ساکنین اینجا لباس‌های کوتاه و تنگ می‌پوشند زیرا همه چیز با آب داغ شسته شده است.” یکی دیگر از مصاحبه کنندگان نیز می‌گوید که قبل از اقامت در یک کمپ، مدتی را در خیابان به سر می‌برده است.
کرونا بحران اقامتگاه‌ها را دشوارتر کرده است
نیکولای هوک در این مطالعه می‌گوید که همه گیری کرونا وضعیت مهاجران را بدتر کرده است. اطلاعات کافی در مورد قوانین بهداشتی و اقدامات احتیاطی کرونا حتی در صورت ابتلای افراد وجود نداشت. غالبا قرنطینه ناکافی افراد بیمار و کمبود فضا به طور کلی این مکان‌ها را به نقاط شیوع کرونا تبدیل می‌کرد. برخی از ساکنین حتی بیش از یک ماه در قرنطینه بودند.
به گفته Pro Asyl، هدف از این مطالعه “نشان دادن مشکلات ساختاری است که ساکنین این اماکن آنها را تجربه کرده‌اند.” این مطالعه بار دیگر تایید می‌کند که اقامتگاه‌های جمعی باید لغو شوند.
جلال حسینی
