از حدود چهار روز به این سو بیش از ۳۰۰ پناه‌جو در یک اقامت‌گاه پناهندگان در منطقه پوپنبوتل هامبورگ در قرنطینه کامل بسر می‌برند اما این موضوع تاکنون در هیچ یک از رسانه‌های محلی هامبورگ و منطقه انعکاس پیدا نکرده است.
مشکلات عمده پناه‌جویان پس از اعلام یکباره قرنطینه
از دست رفتن قرار ملاقات‌های مهم که گاهی هم جبران ناپذیر‌اند، نیاز پیدا کردن به اقلام ضروری و روزمره زندگی به ویژه برای خانواده‌های دارای فرزندان کوچک، عقب ماندن از درس و آموزش و عدم اشتراک در کلاس‌های زبان از مشکلاتی هستند که بیشتر پناه‌چویان را نگران ساخته است.
بهنام (اسم مستعار) پناهجوی ۳۹ ساله ایرانی است که از حدود یک سال به این سو در آلمان و از مدت شش ماه در این اقامت‌گاه زندگی می‌کند در یک گفتگوی تلفنی با خبرنگار امل، هامبورگ در مورد این اتفاق می‌گوید: «روز شنبه هفته گذشته یک خانواده شش نفری اهل افغانستان که ظاهراً به کرونا مبتلا شده بودند توسط آمبولانس‌ها به بیمارستان منتقل شدند و ما ساکنان نیز از طریق کارکنان آمبولانس مطلع شدیم که موارد کرونایی در محل اقامت ما وجود دارد.» بهنام مدعی است که با آنکه فردای آن روز هم شمار دیگری را به دلیل بروز علائم و شاید هم نتیجه آزمایش مثبت از این اقامت‌گاه انتقال دادند اما اعضای این خانواده‌ها دوباره به محل سکونت خود برگشته و با توجه به اینکه شاید آلوده به ویروس و یا ناقل ویروس بودند بدون هیچ گونه مانعی به افراد دیگر ارتباط برقرار می‌کردند و در داخل اقامت‌گاه رفت و آمد داشتند تا اینکه وضعیت جدی‌تر شد و سرانجام روز سه‌شنبه تاریخ ۲۵ آگوست این اقامت‌گاه به صورت کامل قرنطینه شد.
براساس اطلاعات بدست آمده، ساکنان این اقامت‌گاه با دریافت نامه‌ای از اداره سوسیال منطقه واندسبیک آگاه شدند که تمام ساکنان، هم از کودکان و بزرگسالان به دلیل داشتن ارتباط مستقیم یا غیر مستقیم با کسانی که در این اقامت‌گاه زندگی می‌کردند و نتیجه آزمایش کرونای‌شان مثبت بوده باید از تاریخ ۲۴ آگوست الی ۷ سپتامبر (به مدت ۱۴ روز) در قرنطینه خانگی بمانند. موضوعی که خشم و اعتراض شماری از ساکنان را به همراه داشت.
به گفته بهنام، با آنکه اقامت‌گاه از سوی کارکنان یک شرکت خصوصی امنیتی محاصره شده و هر از گاهی کارکنان اداره بهداشت و پلیس نیز به آن‌ها سر می‌زند و کسی اجازه خارج شدن از محل را ندارد اما اشخاص به ویژه کودکان زیادی مانند روزهای عادی و بدون رعایت هیچ گونه قواعد و تدابیری در محوطه اقامت‌گاه سرگرم بازی هستند.
ساکنان در جریان قرنطینه در محوطه اقامت‌گاه
بهنام که با آغاز قرنطینه قرارملاقات‌های مهم و حیاتی را از دست داده می‌گوید: «همسرم هفته آینده وقت برای عمل جراحی کلیه دارد و دو روز پس از قرنطینه، قرار ملاقات برای آمادگی قبل از عمل جراحی داشتیم که متاسفانه با تلاش‌های زیاد موفق نشدیم به این قرار برسیم.» موضوعی که بیشتر از هر چیز دیگر بهنام را ناراحت ساخته از دست دادن خانه‌ای است که قرار بود این روزها قرارداد آن را بدست بیاورد. او با یک دنیا حسرت می‌گوید: «با توجه به مشکلات زیادی که در زمینه دریافت مسکن در هامبورگ وجود دارد، با هزار مشقت توانستم خانه پیدا کنم و باید قرارداد آن را این روزها امضا می‌کردم که متاسفانه به دلیل قرنطینه نمی‌توانم به قرار ملاقات برای امضای قرارداد برسم و خانه را از دست می‌دهم.» برعلاوه بازماندن از آموزش، عدم اشتراک در کلاس‌های زبان و تغییر یکباره همه روال زندگی برای بسیاری از ساکنان این اقامت‌گاه درد سر ساز شده است.
برخورد مسئولان اقامت‌گاه با پناه‌جویان در دوران کرونا
ساکنان اقامت‌گاه پناه‌جویان در منطقه پوپنبوتل ادعا دارند که از آغاز همه‌گیری ویروس کرونا تاکنون مقام‌های مسئول این محل اجازه ملاقات حضوری برای هیچ یک از باشندگان را نداده و همواره با استفاده از روشی که از سوی شماری زیادی از پناه‌جویان غیرانسانی و نژادپرستانه خوانده شده، با آن‌ها وارد بحث و گفتگو می‌شوند. بهنام در این مورد توضیح می‌دهد: «با آنکه دولت محدودیت‌ها را کاهش داد و اعلام کرد که همه با پوشیدن ماسک و حفظ فاصله اجتماعی می‌توانند به ادارات سوسیال مراجعه کنند اما کارکنان اداره سوسیال محل اقامت ما در بالا (طبقه دوم) ایستاده می‌شوند و از همه می‌خواهند در پایان روی محوطه اقامت‌گاه بایستند و یکی یکی مشکلات خود را به آن‌ها بازگو کنند. که این حرکت از دیدگاه من کاملاً غیر انسانی است.» بهنام می‌گوید که با وجود بارها اعتراض در برابر این حرکت زشت، هیچ تغییری در این وضعیت به وجود نیامده است.
حس زندانی بودن حالا خیلی ملموس‌تر از روزهای آغاز کرونا است
بهنام با همسر و دو فرزند ۱۲ و ۱۳ ساله‌اش در این‌جا زندگی می‌کند. فرزندانش که پس از حدود چهار ماه با یک دنیا شور و هیجان به مکتب می‌رفتند اکنون دوباره خانه‌نشین شده‌اند. به گفته مریم (نام مستعار) همسر بهنام، سیستم آموزش مجازی و از راه دور نیازمندی‌های کودکان پناه‌جو به ویژه تازه واردها را برآورده نمی‌تواند و به هیچ عنوان پاسخگوی سیستم آموزش حضوری نیست. به باور مریم، مشکلات زبان از یک سو و عدم دسترسی به امکانات آموزشی از سوی دیگر باعث می‌شود تا کودکان از چرخه‌ی آموزش عقب بمانند.
این پناهجوی ۳۸ ساله ایرانی از دشواری این روزها و مشکلات که دامن‌گیر خانواده‌ها است می‌گوید: «نگهداشتن کودکان در اتاق‌های کوچک خیلی سخت است و بر روحیه آن‌ها تاثیر منفی می‌گذارد. احساس زندانی بودن برای همه ما به ویژه کودکان غیر قابل تحمل است. این وضعیت باعث بوجود آمدن جنجال‌ها و مشکلات خانوادگی شده و بر روان همه تاثیر گذاشته است.» او ادامه می‌دهد: «حس زندانی بودن حالا خیلی ملموس‌تر از زمان آغاز کرونا است. زیرا در آغاز کرونا حداقل می‌توانستیم در موارد ضروری به خرید و یا با خانواده به قدم زدن و هواخوری به بیرون از محل اقامت ما برویم اما حالا به هیچ عنوان اجازه خروج از این مکان را نداریم.»
صداهای اعتراضی دیگر از داخل این اقامت‌گاه
تنها بهنام از شرایط دشوار داخل اقامت‌گاه شاکی نیست. شمار زیادی پناه‌جویان که این روزها در محل اقامت‌شان گیر مانده‌اند و چاره‌ای جز تحمل اوضاع ندارند در گفتگوی تلفنی با امل، هامبورگ مشکلات خود را این‌گونه بازگو می‌کنند: «۳۵ ساله و اهل ایران هستم. از هشت ماه در آلمان و از سه ماه و نیم در این اقامت‌گاه زندگی می‌کنم. خانم‌ام باردار است از این رو ترس و استرس ما بیشتر از دیگران است. او می‌افزاید: «دو سه روز است وضعیت خراب است همه با هم درگیریم و با ماموران امنیتی هم گفتگو می‌کنیم اما کاری نمی‌کنند. رسیدگی نیست، از کارکنان اداره سوسیال محل اقامت هم هیچ خبری نیست. فقط آمدند و از همه آزمایش گرفتند و نتیجه هم روز دوشنبه معلوم می‌شود. در نامه که از سوی اداره سوسیال منطقه واندسبیک دریافت کردیم نوشته شده که این هایم باید از تاریخ ۲۴ قرنطینه شود اما این‌جا یک روز بعد در تاریخ ۲۵ قرنطینه شد.»
مامور امنیتی در حال بررسی وضعیت داخل اقامت‌گاه
پناهجوی افغانستانی که با همسر و سه فرزند خود از سه ماه به این سو ساکن این اقامت‌گاه است به شرط محفوظ ماندن نام‌اش در یک گفتگوی تلفنی با امل هامبورگ می‌گوید: «از ولایت هرات افغانستان هستم و از ۹ ماه به این سو در آلمان زندگی می‌کنم.» او که ۲۰ روز پیش فرزند سومی‌اش به دنیا آمده، از نبود مکان مناسب برای زندگی و عدم دریافت همکاری از سوی اداره سوسیال محل اقامت خود سخت رنجیده است.
بر اساس اطلاعات، از تمام ساکنان این اقامت‌گاه در حال حاضر آزمایش کرونا گرفته شده و قرار است نتایج آن پس از دو روز تا یک هفته دیگر به دست پناه‌جویان برسد.
۳۱ آگوست امسال درست ۵ سال از جمله معروف و سمبولیک آنگلا مرکل “Wir Schaffen das” می‌گذرد. پس از باز کردن مرزها به روی پناهندگان در سال ۲۰۱۵ مرکل در بخشی از صحبت هایش در یک کنفرانس خبری این جملات را بیان کرد: «آلمان کشور قوی است. ما توانستیم مشکلات زیادی را پشت سر بگذرانیم. از پس این بحران (مهاجرت) هم بر می آییم، ما می‌توانیم.»
این جمله او نقل مجالس مخالفین و موافقین شد و تا هنوز از آن به عنوان نقطه عطف سیاست مرکل در قبال مهاجران یاد می‌شود. اما با توجه به وضعیت کنونی، آیا سیاست مرکل در قبال پناه‌جویان موفق بوده است؟
Fotos: Privat
