یک هفته پیش، در ادامه جمعه‌های خونینی که کابوس همیشگی ماست، صبح زود به وقت اروپا از خواب بلند شدم و به امید این که روز آخر هفته کاری را به خوبی سپری کنم، لپ تاپم را باز کردم. اما انگار دریچه اندوهی به وسعت چندین قرن را باز کردم. دو ساعت قبل از بیدار شدن من در گوشه‌ای از شهر شاد و پرشور هامبورگ، آنجا در غمکده‌ای به نام کابل ده ها نوجوان بدست هیولای انتحاری پارچه پارچه شده بودند.
@HashteSubhDaily/twitter
روز جمعه من با این خبر آغاز شد؛ یک مهاجم انتحاری حوالی هفت و سی دقیقه صبح در کلاس آزمون کنکور آزمایشی در یک آموزشگاه به نام “کاج” در غرب کابل، وارد شده بود و خودش را در میان کلاس دختران منفجر کرده بود. آمار کشته‌ها و زخمی‌ها هر ساعت بلند و بلند تر می‌رفت، از پنج به ده، از ده به بیست و چند و همین گونه تا اعداد سه رقمی. تا امروز که این یادداشت را می نویسم، شمار جان باختگان به بیش از 60 نفر و شمار زخمی ها به بیشتر از 110 نفر می رسد. درصد بلندی از این قربانیان، دختران نوجوان اند.
من، جمعه‌ها را معمولا با ترس و اضطراب از رخ دادن حادثه‌ای در زادگاهم آغاز می‌کنم. مدتی است که به طور روتین، حادثه‌های دلخراش و تکان دهنده در افغانستان معمولا جمعه‌ها و در میان مردمان عام، نوجوانان و یا هم کودکان رخ می‌دهد. گاهی خبر حمله به مسجد، زمانی هم انفجاری در شفاخانه یا هم مکتب، «جمعه‌ی سیاه» دیگری به تقویم زندگیم اضافه می‌کند.
@HashteSubhDaily/twitter
اما حادثه آموزشگاه کاج، جرقه دیگری در میان طیفی از مردمان آگاه و دردآشنای افغانستان ایجاد کرد. قربانیان حادثه روز جمعه، تقریبا همه، فرزندان هزاره یا شیعه مذهب بودند. کشتار هدفمند هزاره‌ها از صدها سال به این سو در افغانستان به اشکال مختلف وجود دارد. در سال‌های اخیر، مراکز آموزشی، شفاخانه‌‌ها، مکتب‌ها و اماکن مذهبی هزاره‌ها بارها مورد تهاجم تروریستان قرار گرفته است. این سیل کشتار در سال های اخیر بارها سبب اعتراضات مردمی شده است.
به نظر میرسد این‌بار، درد عمیق‌تر است زیرا با تسلط یک گروه تروریستی بنام طالبان در افغانستان و همچنان ادامه کشتار هزاره‌ها توسط همین گروه و دیگر گروه‌های تروریستی، دیگر امیدی به بهبود اوضاع به طور عادی نیست. به نظر میرسد اغلب مردم افغانستان چه در داخل و چه در خارج از کشور، به این نتیجه رسیده اند که تنها راه باقی مانده برای رها شدن از این ستم مضاعف، مبارزه دوامدار و متحدانه است.
@HashteSubhDaily/twitter
انفجار آموزشگاه کاج، سبب شد که از عصر همان روز حادثه، زنان معترض در شهر کابل اقدام به دادخواهی کنند. فردای آن روز، شماری از دانشجویان دختر در هرات و کابل دست به تظاهرات زدند که البته با سرکوب شدید از سوی طالبان مواجه شدند. روز بعد نیز دانشجویان بامیان و سپس بلخ، با وجود ترس از انتقام گیری و سرکوب طالبان، به خیابان ریختند و علیه کشتار هدفمند هزاره‌ها اعتراض کردند. به همین ترتیب، شهروندان افغانستان در بیرون از کشور با راه انداختن کارزار آنلاین برای مبارزه با کشتار هدفمند هزاره‌ها اقدام کردند.
@HashteSubhDaily/twitter
شهروندان افغانستان، کشتارهای پیهم و هدفمندانه هزاره‌ها را مصداق کامل یک نسل کشی می پندارند و در یک هفته گذشته با هشتگ “نسل کشی هزاره ها را متوقف کنید” فضای شبکه‌های اجتماعی را تصرف کرده‌اند. این کارزار در مدت یک هفته از مرز چهار میلیون بازتاب نیز گذشت و توجه شماری از چهره‌های مشهور جهان را به خود جلب کرد. از پاولو کوئلیو تا الیف شافاک نویسندگان مشهور جهان، و از ملاله یوسفزی تا نادیا مراد و چندین چهره مشهور دیگر، از مبارزات دادخواهانه شهروندان افغانستان در برابر کشتار هدفمند هزاره ها در این کشور، حمایت کردند.
شهروندان افغانستان که در دیار مهاجرت در کشورهای اروپایی و آمریکایی بسر می برند، این بار نقش ارزنده تری در پیش برد این کارزار دارند. زیرا در افغانستان، دیگر صدایی نیست که بلند شود و با خشونت خفه نشود. طالبان به هیچ صدایی اجازه نمی دهند که حتی در فضای مجازی رسا شود، چه برسد به خیابان.
به همین دلیل، کاربران افغان در شبکه‌های اجتماعی یک اعتراض سرتاسری در حدود ۹۱ شهر جهان سازماندهی کرده اند که قرار است امروز شنبه، برگزار شود. این اعتراض خیابانی، از هامبورگ و برلین تا لندن و واشنگتن و آسترالیا، و از خیابان‌های پاکستان تا ترکیه و هند و اندونیزی، گسترده است. قرار است امروز افغان‌ها از سرتاسر جهان در برابر ظلم و خشونتی که بر مردم هزاره اعمال می‌شود، متحدانه فریاد دادخواهی سر دهند و از جهان بخواهند تا در برابر طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی موجود در افغانستان، بایستند و از موضع حقوق بشر در افغانستان دفاع کنند.
با دیدن این شور همدلی که در میان شهروندان افغانستان در سراسر جهان بوجود آمده، ذره‌ای از امید در دلم می درخشد و فکر می‌کنم اگر این گونه ادامه بدهیم و در کنار هم در برابر بی عدالتی اعتراض کنیم، شاید روز برگشت به خانه دور نباشد، شاید دیدار عزیزان مان در کابل و بلخ و قندهار و هرات ناممکن نباشد.
نیلاب لنگر
@HashteSubhDaily/twitter
