یک‌سال از سقوط کابل می‌گذرد. نانسی فایزر، وزیر کشور فدرال، در سالگرد به دست گرفتن قدرت توسط طالبان در افغانستان به همه پرسنل محلی پیشین ارتش آلمان که در این کشور باقی مانده‌اند قول داد که آن‌ها را به آلمان منتقل کند. او در مصاحبه با Bild am Sonntag گفت: «ما آن‌ها را تنها نخواهیم گذاشت.»
روز شنبه “کنفرانس کارکنان محلی افغانستان” در Französische Domm برلین برگزار شد. افراد زیادی در این کنفرانس شرکت کردند و به سخنرانی پرداختند.
دکتر عالمه که تا ۱۵ آگوست ۲۰۲۱ به عنوان معاون وزیر در امور صلح، بخش حقوق بشر و جامعه مدنی دولت افغانستان کار می‌کرده است، یکی از سخنرانان این کنفرانس بود. او پس از سقوط دولت به آلمان مهاجرت کرده و در بخش‌های حقوق بشری فعال است. می‌گوید: «آمریکا و کشورهای غربی افغانستان را به‌عنوان تحفه به طالبان دادند، اما افغان‌ها را مقصر می‌دانند که از جمهوریت دفاع نکردند. آن‌ها طی تفاهم‌نامه‌های پشت‌پرده افغانستان را به طالبان دادند که طالبان در کارشان خلل وارد نکنند. این مسئله امنیت میلیون‌ها نفر را در افغانستان به خطر انداخته است.»
او در ادامه می‌گوید: «الان وقت این است که افغان‌های خارج از کشور اختلاف‌ها را کنار بگذارند و به این بیندیشند که حالا چه باید کرد. کشور ما به قهقرا رفته، گروه بنیادگرای طالب در قدرت است و افغانستان بار دیگر مرکز تروریسم جهانی شده است. ما این‌جا هستیم که درباره وظیفه جامعه جهانی در قبال این مسئله صحبت کنیم.»
می‌پرسم: «نظرتان درباره کنفرانس امروز چه بود؟» می‌گوید: «امروز تنها خانم امس صحبت کرد و موضع او تاحدودی روشن است، اما حکومت ائتلافی آلمان سه حزب دارد. موضع این سه حزب باید درباره برنامه تخلیه افغان‌ها روشن شود.»
نظر مصطفا حبیبی، یکی دیگر از شرکت‌کنندگان در این کنفرانس، را جویا می‌شوم. او هفت ماه است که از هرات به آلمان مهاجرت کرده و در هامبورگ زندگی می‌کند. او در افغانستان در پروژه‌های بشردوستانه آلمان مشارکت داشته است. می‌گوید:«چهار ماه پس از سقوط کابل موفق شدم با کمک نیروهای آلمانی از افغانستان خارج شوم. متاسفانه بسیاری از کارکنان محلی و خانواده‌های آن‌ها هنوز فرصت خروج پیدا نکرده‌اند. به همین دلیل امروز این‌جا جمع شده‌ایم تا صدای این افراد را به گوش دولت آلمان برسانیم. هنوز برنامه عملی سریعی در این‌باره صورت نگرفته است.»
می‌پرسم: «آیا در این کنفرانس پاسخ‌های امیدوارکننده‌ای شنیده‌اید؟» می‌گوید: «افراد متفاوتی در این گردهمایی شرکت دارند؛ از نهادهای دولتی گرفته تا وکلای مدافع و نهادهای حقوق بشری. در این شرایط باید حرف همه را بشنویم و راه‌حل‌های مختلف را درنظر بگیریم. ما می‌دانیم که دولت آلمان هم مشکلات و محدودیت‌های خود را برای پذیرش افراد دارد. دولت می‌تواند با تجدیدنظر در محدودیت‌هایش، راهکارهای سریع‌تری را درپیش بگیرد.»
شریفه انصار مادری است که توانسته از افغانستان خارج شود، اما فرزندان او هنوز در افغانستان هستند. می‌گوید: «این‌جا آمدم تا صدایم را بلند کنم و بپرسم که سرنوشت فرزندانم چه می‌شود؟ در افغانستان هیچ چیزی نیست، فقط بدبختی و جنگ است.» او هشت ماه است که به آلمان آمده است. پیش از این کارمند دفتر GAZ بوده است. فرزندان او چون زیر سن نبوده‌اند و مدارک کافی نداشتند، موفق به خروج نشده‌اند. می‌گوید: «در جلسه امروز به ما وعده دادند که فرزندانمان را به آلمان خواهند آورد. از دولت آلمان خواهش می‌کنیم که به این مسئله رسیدگی کند. ما مادرها به دور از فرزندانمان نمی‌توانیم این‌جا زندگی کنیم.»
روبینا مرصادزاده حدود شش ماه است که از افغانستان به آلمان آمده است. او پیش از این در دفتر Save The Children روی پروژه‌های آلمانی مربوط به آموزش و سلامت کودکان کار می‌کرده است. می‌گوید: «برنامه امروز فرصت خوبی بود که این‌جا بیاییم و صدای خانواده‌هایی باشیم که هنوز امکان خروج از افغانستان را پیدا نکرده‌اند. مسئولین وعده داده‌اند که تلاش خود را می‌کنند. امیدوارم که حرف‌ها در سطح حرف باقی نمانند چون کارآیی ندارد. اگر صحبت‌ها عملی شوند و خانواده‌ها بتوانند به فرزندانشان بپیوندد، بسیار خوب خواهد بود.»
متن: مریم مردانی
Bilder: Maryam Mardani
