آخرین سربازان بوندسور در پایان ماه ژوئن سال گذشته افغانستان را ترک کردند. دو ماه بعد آمریکایی‌ها از کابل عقب نشینی کردند. سرانجام در 15 آگوست 2021 طالبان قدرت را در افغانستان به دست گرفتند. بسیاری از افغان‌ها باقی مانده‌اند که به‌عنوان کارمند محلی برای وزارتخانه‌های آلمان و بوندسور کار می‌کردند. دولت فدرال قول داده بود که آسیب دیدگان و خانواده هایشان را به امنیت برساند، اما برای بسیاری این وعده در خروج عجولانه از بین رفت. از آن زمان، انتقادات تند مکرر از تلاش های دولت فدرال برای تخلیه وجود داشت. کمیته تحقیق در بوندستاگ در حال حاضر در حال رسیدگی به رویدادهای مربوط به خروج نیروهای مسلح آلمان و متحدان آنها از افغانستان است.
بر اساس گزارش وزارت خارجه، 21000 کارگر محلی افغان به همراه اعضای خانواده‌هایشان تاکنون وارد آلمان شده‌اند. این دو سوم ذینفعان است. اینها «کارگران محلی و افغان‌هایی از فهرست حقوق بشر» و نزدیک‌ترین اعضای خانواده‌شان هستند. حدود سه چهارم کارگران محلی قبلاً توانسته‌اند وارد کشور شوند.» (منبع: تراز نیم‌سال 2022 “برنامه اقدام افغانستان”)
“بعد از یک سال اعصابم به هم ریخته است”
سید سوار شازاد، می‌گوید: «بالاخره سالم است». این مرد 38 ساله از یک سال پیش که فرار کرده است، به همراه همسر و چهار فرزندش در مسکن مشترک در برلین-لیشترفلده زندگی می‌کند. سید در افغانستان به عنوان مترجم برای نیروهای مسلح آلمان کار می‌کرد. ابتدا او در کمپ مارمال در نزدیکی مزارشریف مستقر شد، در آن زمان بزرگترین کمپ صحرایی بوندسوهر در خارج از کشور بود. سید می‌گوید، سپس با مربیان نظامی آلمانی به کابل رفت. بوندسوهر در آنجا یک مرکز آموزشی برای سربازان افغان ایجاد کرده بود. او بعداً به مزارشریف منتقل شد.
در خدمت قدرت‌های نظامی غرب
سید به یاد می‌آورد که ورود به خدمت نیروهای خارجی برای او آسان نبود. اما او امیدوار بود که حضور آلمانی‌ها در کشورش بتواند اوضاع را به نحوی بهتر و پایدارتر کند. “سربازان خارجی در نهایت برای کمک به ما به کشور ما آمدند. آنها می‌خواستند تا زمانی که ارتش افغانستان روی پای خود بایستد از ما حمایت کنند. اما متأسفانه وضعیت در افغانستان در مسیری کاملاً متفاوت پیش رفته است.”
ناگهان یک دشمن در کشور خودت
در بهار 2021، قدرت دولت افغانستان از بین رفت. طالبان رادیکال پیشروی کردند. آنها تمام مناطق را بدون هیچ مقاومت نظامی از سوی ارتش افغانستان تصرف کردند. سربازان آلمانی در کمپ مارمال در مزارشریف نیز وسایل خود را بسته و آماده رفتن شدند. سید بسیار نگران بود: اگر طالبان برگردند، او در کشور خودش دشمن می‌شود.
فرماندهی نظامی آلمان توصیه کرد که نیروهای محلی افغان پاسپورت معتبر و ویزای خروج برای خود و خانواده‌هایشان دریافت کنند. سید از اوضاع کشوری نابسامان می‌گوید: “وضعیت روز به روز بدتر می‌شد و فساد در مقامات افغانستان وجود داشت. به دست آوردن اسناد معتبر در آنجا چندان آسان نبود.”
در پس ذهن سید همیشه این تهدید از سوی یک رهبر طالبان بود که به او و دیگر نیروهای محلی رحم نمی‌شود: هرکسی که به قدرت‌های خارجی در افغانستان کمک کند، چه در حرف و چه در عمل، کشته می‌شود.
هرکس به تنهایی
سید برای خود و خانواده‌اش اوراق سفر جمع کرد. او اعتراف می‌کند که مجبور بوده برای آن پول زیادی بپردازد. او مجدداً به سربازان مسئول بوندسور گزارش داد که چگونه باید ادامه دهند. پاسخ کوتاه بود، او باید یک ایمیل به سازمان بین المللی مهاجرت IMO بنویسد و منتظر پاسخ باشد.
سید می‌گوید تا روزها هیچ اتفاقی نیفتاد، جز این که اوضاع بیش از پیش متزلزل‌تر شد. سرانجام، او دیگر به وعده کمک مقامات آلمانی اعتمادی نداشت. در پایان ژوئن 2021، چهار روز قبل از خروج آخرین سربازان آلمانی، سید برای خود و خانواده‌اش بلیط هواپیما خرید و آنها سوار هواپیمای بعدی به مقصد آلمان شدند.
دیگران باید بمانند
برادر سید که برای سربازان آلمانی هم ترجمه می‌کرد، چندان خوش شانس نبود. قبل از اینکه او پاسپورت بگیرد، طالبان از قبل در قدرت بودند. او نمی‌توانست به روستای خودش برگردد زیرا همه می‌دانستند که او برای بوندسوهر کار می‌کند. سید می‌گوید که یک نفر به طالبان انعام می‌داد. برادر با همسر و فرزندش راهی کابل شد. آنها مخفیانه در آپارتمانی در آنجا زندگی می‌کردند و سعی می‌کردند مدارک خروج معتبر دریافت کنند. پنج ماه پیش او سرانجام موفق شد به آلمان فرار کند.
با این حال، مادر سید تنها در افغانستان ماند.
Image by Amber Clay from Pixabay
امل هامبورگ
