علاوه بر مشکلات فراگرفتن یک زبان جدید و نیز یافتن شغل مناسب، مشکلات دیگری برسر راه ادغام موفق پناهندگان وجود دارد: خانواده! در واقع پناهنده لازم دارد بتواند نزدیک‌ترین اعضای خانواده‌اش را به اینجا بیاورد. اما این یک مسیر بسیار دشوار است.
با بسته شدن فرودگاه‌ها و سفارتخانه‌ها در دوران بحران کرونا، وضعیت برای کسانی که می‌خواهند عزیزان خود را از طریق لایحه پیوستن به خانواده به آلمان بیاورند، بسیار پیچیده شده است. مشکلات اساسی که برای طولانی مدت بدون توجه برجا مانده است. برخی از خانواده‌ها سال‌هاست که مجبور به جدا زندگی کردن از یکدیگر هستند. زن و شوهرهایی که از یکدیگر جدا مانده‌اند، و فرزندانی که در این شکاف، در معرض خطر ازدست رفتن آینده‌شان قرار دارند. این وضعیت “مبراهتو صفرالوس” ۴۱ از اریتره است. او می‌گوید: «من نمی‌خواهم به کشورم برگردم، زیرا شرایط در آنجا به شدت دشوار است، ولی نمی‌خواهم بدون خانواده‌ام به زندگی در اینجا ادامه دهم.» نویسنده گزارش اضافه می‌کند برای او، این رنج روانی “باورنکردنی” است.
پس از فرار از دریای مدیترانه
هفت سال پیش، او با جدا شدن از خانواده خود در اریتره، از طریق دریای مدیترانه خودش را به اروپا رساند. پسر کوچکش او را عمو خطاب می‌کند، چراکه او را به عنوان پدر نمی‌شناسد. او سال‌هاست که در حال تلاش است تا همسر و سه فرزندش را از طریق لایحه “پیوست به خانواده” به آلمان بیاورد، اما مقامات آلمانی با او همکاری نمی‌کنند.
او می‌گوید: «وقتی به سفارت آلمان می‌روم، آنها می‌گویند پرونده شما پیش ما نیست و در سازمان دیگر است. وقتی به اداره مهاجرت یا وزارت خارجه می‌روم آنها می‌گویند، پرونده شما با ما نیست و در دست سفارت آلمان است. آنها مرتب با من بازی می‌کنند.»
حقی که نادیده گرفته می‌شود
افرادی که از کشورهای سومالی، سوریه و افغانستان به آلمان پناهنده می‌شوند، حق دارند نزدیک‌ترین خویشاوندان خود را نزد خود بیاورند، ولی در این راه مشکلات کاغذبازی (بروکراسی) بسیاری تجربه می‌کنند. برای ورود به آلمان، آنها اغلب باید از کشورهایی که به دلیل آزار و اذیت سیاسی فرار کرده‌اند، مدارک رسمی تهیه کنند. سپس یک سال و نیم طول می‌کشد تا قرار ملاقات سفارت در مناطق ناپایدار در آفریقای شرقی یا کشورهای عربی انجام شود.
کمیساریای ادغام و مهاجرت سنای برلین، Katarina Niewiedzial خواستار تعهد سیاسی در زمینه پناهندگان است. او می‌گوید: «اگر می‌خواهیم پناهندگان زودتر ادغام شوند، باید طرح پیوست به خانواده را جدی بگیریم. باید تلاش کنیم این طرح را آسان‌تر و دوستانه‌تر انجام دهیم.» وی معتقد است جدایی اعضای خانواده و در نتیجه نگرانی از وضعیت خانواده نشانگر یک فشار روانی بسیار بالاست که می‌تواند روند ادغام را به طور قابل توجهی دشوار کند.
بدون خانواده، ادغام بی معناست
حدود ۱۲۰۰ زن و مرد اریترایی در تبعید، در اواسط ماه جولای علیه موانع اتحاد خانواده در برلین اعتراض کردند. در این تظاهرات که در مقابل بوندستاگ و وزارت امور خارجه شکل گرفت، آنها فریاد می‌زدند: “خانواده‌ها به هم تعلق دارند! دلم برای فرزندانم تنگ شده است!” پدران تی شرت‌هایی به تن داشتند که روی آنها عکس کودکانشان چاپ شده بود. مادران قاب‌هایی با عکس خانوادگی‌شان در دست داشتند.
Almaz Haile از شورای پناهندگان برلین می‌گوید: «این رویه “غیرمنطقی” است. وقتی می‌گوییم ما می‌توانیم این کار را بکنیم و از پناهندگان استقبال می‌کنیم، پس از جدا شدن از خانواده، از چه چیزی واقعاً استقبال می‌شود؟ بدون خانواده، هیچ زندگی و ادغامی هم وجود ندارد.»
امل برلین
photo: epd – Christian Ditsch
